Benliğimle Dans

Ah Muhsin Ünlü nasıl dökülmüş dudaklarından onu sevince güneş açtığı ve bilmediği âlemin O başına kondurduğun “ah” nidasını bu cümleden sonra duyar gibiyim Aşkıyla dünyanın eksenini kaydıran Savcı Esra için de    döşemeliyim bir mısra ve hediye etmeliyim o ekseni kaydırıp 12 cm yerinden oynatanlara  Ve tam şuan gitmeliyim 1970’lere Kadir İnanır’ın Türkan Şoray’ın saçının kenarına iliştirdiği gül olmalıyım  Kara gözlüm diye seslenmeli ama ben ela ela bakmalıyım Şimdi eskitmeliyim prangaları hasretinden  Gün ağarmadan,çok bekletmeden hemen bir devrim başlatmalıyım ama tam kalbinde Belki bir an Tahir olmalıyım, belki de Zühre Hatta sevdam yüzünden ölmeliyim belki.   Ayıp değil nasılsa Nazım öyle dememiş miydi? Sonra ne tütünsüz ne de uykusuz kalsam terketmez zaten sevdan beni.                                                                                                                    

    Yazmak çoğu zaman içindekilerden, çoğu zaman dışındakilerden kurtulmak için kaçış yolu.Ben şimdiye dek hep zorunlu olduğum için yazdığımı söylesem hiç de yalan olmaz ; ama severek yaptım bunu. Bir tezatlık var gibi duruyor ama neyse konumuz bu değil. Ya da şimdi veriyorum kararımı bu olsun konumuz.Sevmek olsun. Yaptığın işi, emek verdiklerini, hayatında senden bir parça diye var ettiklerini sevmek.    Sevmesem yazmayı içimden dökülür müydü güzel sözcükler, yoksa içimden güzel sözler döküldüğü için mi yazmayı sevdim. Yazılanlar beğenildiği ve ödüle layık görüldüğü için gururum okşandı ama kalbim bundan daha çok pay almış olabilir mi?    Düşününce beyinle yapıldığı sanılan bir eylem yazmak. Ama insan içinden, gönlünden geçmeyenleri düşünebilir mi? Beyin kalpten bağımsız mı çalışır ya da kalp beyni himayesi altına mı almıştır? Eğer böyle olsaydı mantık evliliklerinin mantıklı bir açıklaması olabilir miydi? Sanmıyorum.    Kalp söyler,beyin dinler ve ortak noktada buluşulur. Evet ben