Benliğimle Dans

Silik, donuk bir resim hafızamdaki.Hatırlanmasının güçlüğünü içindeki hüzünden alan acı bir hatıra.Siren sesleri,polis telsizleri,binbir farklı baştan çıkan binbir nefes sesi,dudaklardan dökülen yalın ve çok sesli harfler. Kaburgalarımı dahi titreten soğuğa karşı direnen ince derim ve hiç de iki dirhem bir çekirdek halde olmayan bir ben. Kum tozlarıyla birleşerek rüzgarın yalayıp geçtiği ve buz gibi bir ifade bıraktığı o tepkisiz suratım. İçinde kendimi kaybetsem bulamayacağım karışıklıkta olan kafam ve kafamın içinden bana gülümseyen bir beden. Gözlerim damlacıklarını salmaya hazırlanırken içimden ona kahkahalarla gülen içimdeki yabancı. Kendine ne işin var burada diye soran, korkudan göz bebekleri şekil değiştirmiş küçük bir kız çocuğuyum da aynı zamanda. Burası senin ruhunu hissettiğin, acıyla karnını doyurduğun evin de diyen şehvetli gözlerini bana dikmiş bir başka kız çocuğuyum da ayrıca. Aynı anda iki insan aynı anda iki farklı dünya. Etrafımdakilerden bir habermiş gibi hisseder...

  En sevdiğin ayakkabın vurur da ayağını giymekten vazgeçemezsin ya, hatta yara bandı yapıştırırsın ama onun üzerinden bile acır canın ama yine de en sevdiğindir o, başka ayakkabı giyince hissedemediğin o acıyı bile özlersin. Kıyafetlerime uymuyor diye kandırırsın kendini,bahaneler bulursun kendine onları giyebilmek için. Oysa besbelli acıyordur canın ve yeni bir ayakkabıya ihtiyacın vardır. Ama sen zannedersin ki hiç bir ayakkabı bir daha ayağında o kadar güzel durmayacak ve seni o kadar mutlu etmeyecek. Belki özel birinden bir hediyedir sana yahut hatırası vardır onu giydiğinde yaşadıkların ile. Ya da bir sebebi bile yoktur sevmek için o ayakkabılarını. Bildiğimiz kırmızı rugan ayakkabılardır işte her yerde bulursun bir gidip baksan. Ne rengi ne ruganlığı aynı olmayacak gibi geliyordur sana. Sanki bir daha dünyada o ayakkabının aynısından hiç üretilmeyecek gibi,bir tek sana özelmiş gibi geliyordur. Halbuki bir çıkıp baksan çarşıda onlarca daha güzel, daha kaliteli,canını acıtm...