Eski

Ne kadar çok seviyoruz eskiye dönmeyi.Önceki fotoğraflarımıza bakıp “Ne kadar büyümüşüm, değişmişim.” demeyi. Sanki o fotoğrafı görmesek hissetmiyor muyuz büyüdüğümüzü? Yoksa sadece eskiye dair bir şeyler mi hatırlamak amacımız? Bu “eski” ye düşkünlüğümüzün altında yalnızca yaşanılanları yâd etmek mi yatıyor gerçekten? Yoksa geleceğe ait yürüyeceğimiz yolda özlediğimiz bir takım izleri de beraberimizde mi götürmek istiyoruz? Neden eskiden çok dinlediğimiz bir şarkıyı yeniden duyduğumuzda istemsizce mutlu oluyoruz? Galiba eskiye dair bir şeyler bizi yalnızca mutlu etmiyor, aynı zamanda tatmin de ediyor. O an geçmiş ve yaşadığımız hislerin bilincindeyiz şuan. Mutluluğumuzun, hüznümüzün  bilincine varacak kadar süreyi tüketmişiz. Şimdi ise yani bugüne baktığımızda yaşarken hissettiğimiz hiçbir his bizi tatmin etmiyor. Bir yerlerde herkes bir şeylerin eksikliğini yaşıyor. Bu histen uzaklaşmamız, tatmin olmamız için üzerinden ne kadar zaman geçmesi gerekiyor? Ne zaman bir şeyler rayına oturur ve bunu ruhumuzda hissederiz bilmiyorum ama eskiye dair her şey biraz da özlenmeyi hak ediyor, bu duyguyu kaybetmeyelim.